როცა სამშობლო რუკაზეა, რუკა ქაღალდზე, მაშინ ოცნებას აღარ უჭირს ქაღალდის გემით შეცუროს ზღვაში... და სოხუმმადე გაცუროს ისე, ვით აჭარამდე... ხვალამდე სავლელ გზად იგულოს ტაო-კლარჯეთი და საინგილო წამში ფიქრით შემოიერთოს... როცა სამშობლო რუკაზეა არც ფანტაზიას არ აქვს საზღვარი და იჭიმება წარსულიდან აწმყოში ფიქრით, ნიკოფსიიდან _ დარუბანდამდე... როცა სამშობლო რუკაზეა იოლია იყო ამაყი... და ის ყორანიც, კავკასიონის ქედზე მიჯაჭვულ ამირანს რომ კორტნის დღედაღამ, შენს საზღვრებში შემოაბუდო... ვაჟას "არწივი" შენია ისეც, ზოოპარკში მთვლემი... ოქროს საწმისიც "დაიბრუნე" მედეას ძეგლით!.. როცა სამშობლო რუკაზეა, რუქა ქაღალდზე მაშინ ოცნებას აღარ უჭირს შეისხას "ფრთები", ქაღალდის ფრთები... ქაღალდის რუკას ქაღალდის ფრთებით გადაუქროლოს, ქაღალდის გემით შეცუროს ზღვაში... როცა სამშობლო რუკაზეა იოლია იყო ამაყი!.. რუკის მიღმა კი, ისტორიისა და მითის მიღმა, სიამაყე გაგყვეს ქუჩამდე, ქაღალდზე ახსნილ სიყვარულით "დამთვრალ" ქალაქში თავადაც "დათვრე" და დაიჯერო, რომ ყველაფერი რაც ქაღალდზეა, ნამდვილად არის!
* * *
ჩვენ შევეჩვიეთ ჩვენი ბუნებრივი მდგომარეობის აფიშირებას, მორთვა-მოკაზმასა და მერე ერთმანეთისთვის მსოფლიოს მეცხრე, ან მეათე "საოცრების" სახელით შეჩეჩებას!.. შევეჩვიეთ, რადგან ის, რაც ჩვენთვის ორგანული და ბუნებრივი უნდა იყოს, რეალურად არ გაგვაჩნია, ამიტომაც გვიკვირს და ვაკვირვებთ, ამიტომაც გავყვირით ხამამაღლა, ამიტომაც ვწერთ ქაღალდზე, ამიტომაც ვხდით სანახაობრივსა და ყველასთვის თვალსაჩინოს. სულიდან გულში, გულიდან გონებაში, გონებიდან ლირიკაში, ლირიკიდან პროზაში, პროზიდან სანახაობაში _ ბილბორდებით განათებული თბილისი და საჯაროდ, სიტყვით და ქაღალდზე ახსნილი სიყვარული _ "მე მიყვარს თბილისი", "მე მიყვარს საქართველო", მიყვარს კახეთიც და ალავერდიც... მიყვარს მთაწმინდა და ნიკორწმინდა... მიყვარს ყინწვისიც, წუღურღაშენიც... არსად, არც ერთ ბილბორდზე მითითებული არაა, რომ ამის დამწერს დედაც უყვარს, მამაც და გემოვნების მიხედვით სუშიცა და ბოზბაშიც... არა და, თუ კი სამშობლო მართლაც გიყვარს, ეს გრძნობა შენთვის ისეთივე ბუნებრივი უნდა იყოს, როგორც დედის სიყვარული. თუ ქალაქი, რომელშიც ცხოვრობ, გულწრფელად გიყვარს, ეს სიყვარული და-ძმის თუ არა, მოკეთის სიყვარულთან მაინც უნდა იყოს გაიგივებული და გათანაბრებული და, რატომ წარმოადგენს ეს "საკვირველებათაშორის საკვირველაბას", რატომ ითხოვს ეს გრძნობა ასეთ პომპეზურ "განმარტებებსა" და აფიშირებას გაუგებარი ხდება(?!) რატომ ნიშნავს სამშობლოს "სიყვარულს" რომელიმე ინვესტორის, ან თუნდაც ადგილობრივი კომპანიის მიერ მომავალში ასაშენებელი სასტუმროების, ბიზნეს და გასართობი ცენტრების ფასადების დემონსტრირება ესეც გაუგებარია, რადგან სიყვარულს, მით უფრო პატრიოტიზმს გაცილებით სხვა ფასეულობები ქმნის და სხვა გამოვლინებები და გამოხატვის ფორმები აქვს.
* * * სამაგიეროდ გასაგებია გასტრონომიულ მოთხოვნილებამდე დასული "სახალხო" სურვილები და განცდები... "ქარხნულად" დამზადებული "მე მიყვარს თბილისის" გვერდით გაჩნდა "კუსტარული" წარწერები _ "მე მშია", "მე მცივა" და ა.შ... ზოგადად ჩვენ შევეჩვიეთ ჩვენი სურვილებისა და განცდების ქაღალდზე გადატანას და მერე აფიშებებად ქალაქში გამოფენასა და გამომზეურებას _ ვიღაც აბიტურიენტებს ამზადებს, ვიღაც სამსახურს ეძებს, ვიღაც სანტექნიკას აკეთებს იაფად და ხარისხიანად, ვიღაც კომპიუტერულ მომსახურებას გვთავაზობს, ვიღაცას დეპუტატობა სურს და საარჩევნო პლაკატზე შემორჩენილი პორტრეტის ნაგლეჯებიდან წლებია უნუგეშედ შემოგვცინის... მოკლედ ქალაქი სავსეა "სიყვარულის ამხსნელი" ბილბორდებითა და კედლებზე, ხეებსა და ბოზებზე გაკრული წარწერებით... თითქოს ნატვრის ხის ჯადოსნური "ძალა" გააჩნდეთ ამ ქალაქში კედლებს და ბოძებს... თითქოს სიყვარულიც მუნიციპალურ სამსახურს დაექვემდებარა და "ყვითელი ავტობუსების" მსგავსად მკაცრად განსაზღვრული მარშრუტითა და რეგლამენტით მოძრაობს... თითქოს სიყვარული განცდა და მდგომარეობა კი არა, ერთგვარი რეკვიზიტია, ნივთიერი რეკვიზიტი, რომლის განთავსების დროსა და ადგილს ქალაქის კეთილმოწყობის სამსახური განაგებს და განკარგავს...
* * *
"ფასადური სიყვარული" კი, თავის მხრივ, ქმნის იმის განცდას, რომ სიყვარული მხოლოდ იქ არსებობს, სადაც ამაზე წერენ და საუბრობენ(!) გულის კედელსა და ხელით ნაშენებ კედლებს შორის სხვაობა წაიშალა, ერთმა მეორის ფუნქცია "შეითვისა", გული ცარიელია, კედელი ჭრელი... და დადიხარ ცარიელი გულით წარწერებით აჭრელებულ კედლებს შორის, დადიხარ ქალქაში სადაც ყოველ ფეხის ნაბიჯზე "ქარხნულად" ან "კუსტარულად" გიმტკიცებენ რომ ვიღაცას ვიღაც, ან რაღაც უყვარს... აცნობიერებ, რომ ეს ფასადურ_ხელოვნური "სიყვარული" ჭეშმარიტი სიყვარულის "ჩანაცვლებას" მიზანმიმართულად ცდილობს და ერთადერთი სურვილი რაც ამ რეალური სიყვარულის დეფიციტით "გაჯერებულ" ქალაქში გიჩნდება ისაა, რომ _ წარწერად ქცეულ მცნება "სიყვარულის", ასევე წარწერად ქცეული უარყოფითი "ნაწილაკი", ანუ წინ დიდი "არ" ჩაამატო!..
* * *
თბილისური სიყვარულის ერთი "ნიმუში" _ წარწერა კედელზე და არა ტანზე... შავი საღებავით და არა თაფლით... "თავისუფლება ცოტნეს!"_ დადიანს არა, გამსახურდიას... გამსახურდიას ძეგლს, ცოტნესას არა, კონსტანტინესას...
წარწერა _ "უყვარს"(!) კონსტანტინე არა, სოფო უყვარს... ძეგლზე და არა ძეგლთან ახსნილი სიყვარული "ავტორი" წერს "კუსტარულად", იპარავს "ქარხნულს" _ მემორიალურ დაფებს ფერადი ლითონების მიმღებ პუნქტში აბარებს და კინოში ეპატიჟება სოფოს, "ამირანში" "თბილისური ლავსთორო" გადის... "თბილისური ლავსთორი" კი, თვის მხრივ _ ჯადოზე, ნარკომანიასა და პროსტიტუციაზე გადის(!) ფერადი ლითონების ჩამბარებელი პუნქტის მეპატრონესაც "უყვარს", ოღონდ თავისებურად _ მემორიალური დაფებს ჯართად ყიდის, სასმელს ყიდულობს და ყანწით საქართველოს სიყვარულის სადღეგრძელოს სვავს(!)
საქართველოს სიყვარულის "პოლიტიკური" ნიმუში _ როცა სამშობლო რუკაზეა, რუკა ზურგს უკან...
როცა იმავე ზურგს "გიმაგრებს" დავითის ხატი(!) როცა მაგიდა სავსე არის ქაღალდის დასტით და სავარძელში ისე ზიხარ ვით მეფე ტახტში...
ბოდავ რაც გინდა, როგორც გინდა, საითაც გინდა... ყასიდად ახსნილ სიყვარულით ათრობ და თვრები...
ნაბახუსევ ერს დაუკარგავს სიფხიზლის განცდა და ძილ-ბურანში ნამთვრალევი აქა-იქ კვნესის...
სიყვარულის "ნიმუში" ნიმუშის გარეშე _ ჩვენ შევეჩვიეთ ჩვენი ბუნებრივი მდგომარეობის აფიშირებას, მორთვა-მოკაზმასა და მერე ერთმანეთისთვის მსოფლიოს მეცხრე, ან მეათე "საოცრების" სახელით შეჩეჩებას!.. შევეჩვიეთ, რადგან ის, რაც ჩვენთვის ორგანული და ბუნებრივი უნდა იყოს, რეალურად არ გაგვაჩნია, ამიტომაც გვიკვირს და ვაკვირვებთ, ამიტომაც გავყვირით ხამამაღლა, ამიტომაც ვწერთ ქაღალდზე, ამიტომაც ვხდით სანახაობრივსა და ყველასთვის თვალსაჩინოს... სიყვარული "ალქიმიას" არ სცნობს, არადა ხელოვნური ჭეშმარიტის "ჩანაცვლებას" მიზანმიმართულად ცდილობს... "ფასადური სიყვარული" კი, თავის მხრივ, ქმნის იმის განცდას, რომ სიყვარული მხოლოდ იქ არსებობს სადაც ამაზე წერენ და საუბრობენ!
* * *
როცა სამშობლო რუკაზეა, რუკა ქაღალდზე, მაშინ ოცნებას აღარ უჭირს ქაღალდის გემით შეცუროს ზღვაში... როცა სამშობლო რუკაზეა, რუკა ქაღალდზე მაშინ ოცნებას აღარ უჭირს შეისხას "ფრთები", ქაღალდის ფრთები... ქაღალდის რუკას ქაღალდის ფრთებით გადაუქროლოს, ქაღალდის გემით შეცუროს ზღვაში... როცა სამშობლო რუკაზეა იოლია იყო ამაყი!.. რუკის მიღმა კი, ისტორიის და მითის მიღმა, სიამაყე გაგყვეს ქუჩამდე, ქაღალდზე ახსნილ სიყვარულით "დამთვრალ" ქალაქში თავადაც "დათვრე" და დაიჯერო, რომ ყველაფერი რაც ქაღალდზეა, ნამდვილად არის!

"ჯი-ეიჩ-ენი", ელგა ფოლადიშვილი