მთლიანობაში, პოლიტიკური დაძაბულობა მართვადი დარჩება და მოსკოვისათვის სერიოზული საფრთხის მომტანი არ იქნება. კრემლი, მიმდინარე წელს, ძალიან აამაღლებს თავის ანტიკორუფციულ აქტიურობას, რომელიც უპირველესად მიმართული იქნება მოქმედი საერთო ნაციონალური ძვირადღირებული პროექტების "წმენდისაკენ", ხოლო გარკვეულ დეტალებში ბრალდებული სახელმწიფო ჩინოვნიკებისა და ბიზნესის წარმომადგენლების დევნა, რაღაცით 2000-იანი წლებში არსებულ სიტუაციას დაემსგავსება.

ცვლილებები რუსეთის უახლოეს საზღვარგარეთში - ბოლო დროს, რუსეთმა შთამბეჭდავ წარმატებას მიაღწია საკუთარი გავლენის გაფართოებაში, ყოფილი საბჭოთა პერიფერიების მიმართ. თავისი ნების მკაფიოდ გამოხატვის შემდეგ, რომელიც 2008 წელს საქართველოსთან მომხდარ ომში გამოიხატა, მოსკოვმა იღვაწა იმისათვის, რომ ჩამოეგდო მისთვის არასასურველი პროდასავლური რეჟიმები საქართველოში, უკრაინასა და ყირგიზეთში, რომლებიც ხელისუფლებაში ე.წ. ფერადოვანი რევოლუციების შედეგად მოვიდნენ.
ასევე, რუსეთმა უფრო მჭიდრო ინტეგრირება მოახდინა ბელორუსსა და ყაზახეთთან საბაჟო კავშირის შექმნით, რომელიც მოსკოვის აზრით 2015 წლისათვის ევრაზიულ კავშირამდე უნდა გაფართოვდეს.
რუსეთის გავლენის ზრდა მთელს პოსტსაბჭოთა სივრცეში თანაბარი არ არის. კრემლი იძულებულია წინააღმდეგობა გაუწიოს როგორც ყოფილი საბჭოთა რესპუბლიკების ნაციონალურ ელიტებს, ასევე იმ შიდა მოთამაშეებს, რომლებიც ცდილობენ ხელი შეუშალონ მოსკოვის გავლენის ზრდას ამა თუ იმ რეგიონში. ამიტომაც, 2013 წელს რუსეთი გააგრძელებს თავისი გავლენისა და ყოფნის გამყარებას რომელიმე ცალკეულ რეგიონში, მაშინ როდესაც და სხვა დანარჩენ რეგიონებში იგი წინააღმდეგობას წააწყდება.
ქვეყნები, რომლებიც ყველაზე მეტად არიან ინტეგრირებულნი დასავლეთთან, მაგალითად, ბალტიისპირეთის სახელმწიფოები, 2013 წელს გააგრძელებენ ძალისხმევას, რომელიც მიმართული იქნება იქითკენ, რომ მოხდეს დივერსიფიკაცია რუსეთისდან მომავალი ენერგომატარებლებისა. ისინი ასევე გააგრძელებენ თანამშრომლობის გამყარებას ევროკავშირთან და ნატოსთან.
2013 წელს რუსეთის საგარეო პოლიტიკის დღის წესრიგში მდგარი უმნიშვნელოვანესი საკითხი, შესაძლოა, უკრაინასთან ურთიერთობების დალაგება გახდეს. რუსეთი უკრაინასთან ინტეგრაციული პროცესების ფორსირებას მოახდენს, უკრაინის გაზსატრანსპორტო სისტემის ხელში ჩაგდების გზით და მოუწოდებს კიევს საბაჟო კავშირში გაწევრიანდეს.
რუსეთის მთავარი პრობლემა კავკასიაში 2013 წელს საქართველო იქნება. ქვეყნის პოლიტიკურ არენაზე მილიარდერი ბიძინა ივანიშვილისა და მისი პარტიის შემოსვლამ გააძლიერა რუსეთის გავლენა ქვეყანაში. საპრეზიდენტო არჩევნები კი, რომელიც 2013 წელს უნდა ჩატარდეს, ბიძინა ივანიშვილს საშუალებას მისცემს მთელი ძალაუფლება საკუთარ ხელში მოაქციოს.
იმის გამო, რომ თბილისის საგარეო პოლიტიკური კომპასი დასავლეთისა და ნატოსკენ მიმართული აღარ არის და ყველაფერი მიდის იქითკენ, რომ რუსეთთან ურთიერთობების ნორმალიზება მოხდეს, 2013 წელს საქართველო, შესაძლოა, თავისთვის ძალიან არასასიამოვნო სიტუაციაში აღმოჩნდეს და რისკის ქვეშ დადგეს, ვინაიდან ახალმა პოლიტიკურმა რეალობამ შეიძლება საქმე იქამდე მიიყვანოს, რომ საქართველოს საქმე სხვა რეგიონალურ მოთამაშეებთან გაუფუჭდეს, მათთან ვინც რეგიონში რუსეთის გავლენის ზრდის მოწინააღმდეგეები არიან, მაგალითად, აზერბაიჯანთან.
ყირგიზეთი და ტაჯიკეთი რუსეთთან თავის ეკონომიკურ და თავდაცვით თანამშრომლობას გააგრძელებენ. უზბეკეთი გააგრძელებს რუსეთთან ინტეგრაციული პროცესებისათვის წინააღმდეგობის გაწევას, მაგრამ სულ ტყუილად, ვინაიდან არაფერი არ მეტყველებს იმაზე, რომ მას პროგრესი აქვს უსაფრთხოების თანამშრომლობის საკითხებში, არც დასავლეთის ქვეყნებთან და ჩინეთთან.

რუსეთი და დასავლეთი - 2012 წელს რუსეთმა ევროპასთან ურთიერთობაში თავისი ტაქტიკა შეცვალა, ცდილობდა რა შეენარჩუნებინა თავისი ყოფნა ევროპულ საქმეებში და ასევე შეენახა გარკვეული ბერკეტები მომავალში გავლენისათვის. კრემლის ევროპაზე გავლენის მოხდენის მთავარი ბერკეტი არის რუსეთიდან მომავალი ენერგორესურსები და მოსკოვმა კარგად იცის, რომ მისი გავლენა საფრთხის ქვეშ აღმოჩნდება, თუ არარუსული მატარებლების ბაზრის დონე გაიზრდება.
ამიტომაც, რუსეთმა 2012 წელს უარი თქვა ენერგეტიკული წკნელის აგრესიულ ქნევაზე და შეეცადა შეენარჩუნებინა ხანგრძლივვადიანი საკონტრაქტო პირობები ისეთ კლიენტებთან, როგორებიც არიან: გერმანია, იტალია და თურქეთი. ამავე სტრატეგიას გააგრძელებს იგი 2013 წელს.
ევროპაში რუსეთის ენერგეტიკული პოლიტიკის მთავარ მიზნად სტრატეგიული კავშირების დამყარება გახდება, განსაკუთრებით, გერმანიასთან, იმისათვის, რათა რეგიონში გავლენა ჰქონდეს. ამის მიხედავად, რუსეთის შესაძლებლობები ამ მიმართულებით შეზღუდული იქნება, რადგანაც რუსეთი კვლავინდებურად აგრძელებს ევროპას თავს მოახვიოს თავისი ხედვა ენერგეტიკული და თავდაცვითი პოლიტიკისა, მეორე მიზეზი არის ის, რომ გერმანია დაკავებულია უფრო მნიშვნელოვანი შიდაპოლიტიკური პრობლემების მოგვარებით.
აშშ და რუსეთი კონსულტაციებს გააგრძელებენ სავაჭრო ურთიერთობების საკითხებზე, ბირთვული შეიარაღების ახალი შეთანხმების საკითხებსა და მოსკოვის როლზე სირიასა და ირანში.