აზერბაიჯანული გამოცემა «Minval»-ი NEW Baku Post-ის მთავარი რედაქტორის ტოფიკ აბასოვის სტატიას აქვეყნებს და საქართველოს გთავაზოთ სტატიას შემოკლებით:
„საქართველოსა და სომხეთის დაახლოების პროცესში ისეთი აქტიურობა გამოიკვეთა, რომ ერევან-თბილისის ინტეგრირება რეგიონული პოლიტიკის ახალ ტრენდად შერაცხეს. და თუ ამას დავამატებთ თანმდევ ამაღლებულ ემოციურ ფონს, მაშინ უკვე საერთოდ იდილიაზე და „სულისშემძვრელ“ დაძმობილებაზე უნდა ვილაპარაკოთ. »
პრინციპში, ყველაფერი ჩვეულებრივად იქნებოდა, რომ არა ერთი ექსტრაორდინარული გარემოება: თბილისი ბაქოსა და ანკარის სტრატეგიული პარტნიორია და როცა ერევანთან ხვევნა-კოცნას იწყებს, ამით აზერბაიჯან-თურქეთის წინააღმდეგ გამოდის, ანუ იმ მეზობელთა წინააღმდეგ, ვინც მას დიდი სიკეთე გაუკეთა. ფაქტიურად, საქართველო სომხეთს მაშველ რგოლს უწვდის. ქართული სახელისუფლო ელიტის უცნაური ლოიალობა აგრესორის ანცობაზე შემაშფოთებელ მოტივებს აღძრავს. თბილისის ტოლერანტობა სომეხთა მიზნების მიმართ პირდაპირ შოკის მომგვრელია.
ერევნის სიხარბე და სისხლისმსმელობა, მისი გეგმები, რომ ყველა და ყველაფერი მიითვისოს, შეუმჩნეველი არ უნდა დარჩეს. საუბარი არაა მთიან ყარაბაღზე და ჯავახეთზეც კი, სადაც სეპარატისტული ჰანგები გაისმის. სომეხთა მზარდი მადა უკვე აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთისკენაა მიმართული. ეს ორი რეგიონი, რომლებიც საქართველოს ძალით ჩამოაცილეს, დღეს ისეთ არასტაბილურ და უპროგნოზო ზონებს წარმოადგნენ, სადაც სომეხი „რასკოლნიკები“ („გამთიშველები“) წყალს ამღვრევენ და მეზობლის უბედურებისაგან მოგების მიღების ტაქტიკას ამუშავებენ. ერევანი აშკარად ახორციელებს ორმაგი ძარცვის ეშმაკურ ტრიუკს, იმავდროულად კი მეზობელს ძმობა-მეგობრობას ეფიცება, „იავნანას უმღერის“ და მის სიფხიზლეს ადუნებს.
ფაქტიურად სომხეთი ერთჯერ უკვე მოპარულს მეორედ იპარავს და იმავე დროს თავს იმართლებს - აბა, რა ვიცი, იქ რა ხდება, ან მე რა უნდა გადავწყვიტო მაღალი ტემპერატურის მქონე რეგიონებშიო. სინამდვილეში კი სწორედ სომხები არიან ჩაბმულნი „წესების გარეშე თამაშებში“, რომ საკუთარი თავისთვის მოგება ნახოს.
შეუძლებელია, რომ ასეთი ბილწი თამაშები ვერ შენიშნო. მაგალითად, აფხაზეთში სომხური სეგმენტი დომინირებს, რის შედეგადაც სოხუმი თბილისს სულ უფრო მეტად შორდება. სომხები ყურადღების ფოკუსირებას სომხეთთან დამაკავშირებელი რკინიგზის აღდგენაზე ახდენენ. თითქმის იგივე პროცესები მიდის სამხრეთ ოსეთშიც.
გამოდის, რომ სომხეთი, რომელიც მეზობლის მოწყვლადი (სუსტი) წერტილებით სარგებლობს, ტარანული წესით ცდილობს საკუთარი პრობლემების გადაწყვეტას. მართალია, ერევანი თბილისს დივიდენდებს ჰპირდება - თავისი პროდუქციის რუსეთისაკენ ტრანზიტის შემთხვევაში, მაგრამ იბადება კითხვა: რამდენად ურჩევნიათ ქართველ ლიდერებს სომეხთა დაპირებები, განა ღირს ჩიტი ბდღვნად? იმის ფონზე, როცა საქართველო აზერბაიჯანისაგან (თურქეთისგანაც) მნიშვნელოვან პრეფერენციებს იღებს, ასეთი კითხვის დასმა ლოგიკურია.
მკითხველმა განსაჯოს: საქართველოს პრეზიდენტი გიორგი მარგველაშვილი, რომელიც ბაქოს წინაშე კეთილმეზობლობის იდეალებისადმი აშკარად ყალბ ერთგულებას დემონსტრირებს - უარს აცხადებს პატივი სცეს ხოჯალის გენოციდის აქტის მსხვერპლთა ხსოვნას, ხოლო პრემიერ-მინისტრი გიორგი კვირიკაშვილი ამ დროს წელში მოკაკული თავს უხრის სომეხთა მითიურ გენოციდს ერევანში. განა თბილისში ასეთი მოქმედება ბუნებრივად და დასაშვებად მიაჩნიათ? განა ეს ყოველივე იმაზე არ მიუთითებს, რომ ქართველი ლიდერები, ბოროტად სარგებლობენ რა ბაქოს მოთმინებით და ტაქტით, ზედმეტს სჩადიან?
სანამ აზერბაიჯანი ყურადღებით აკვირდება ვულგარული სიუჟეტის განვითარებას, ქართველი ლიდერები კი უშფოთველობას ამჟღავნებენ, სიტუაციაში საგანგაშო სიმპტომები ჩნდება. სწორედ ამაზე მიუთითებს საქართველოს ექს-პრეზიდენტი მიხეილ სააკაშვილიც, რომელიც სამართლიანად მიიჩნევა სამხრეთ კავკასიის რეგიონში ჯანსაღი პარტნიორობის კონფიგურაციის თანაარქიტექტორად. სწორედ მისმა ძალისხმევამ შეცვალა თავის დროზე საქართველოს გეოეკონომიკური ლანდშაფტი. თავის დროზე მიხეილ სააკაშვილი ადექვატურად გამოეხმაურა რეგიონული ურთიერთობების რეფორმისტულ პროგრამას, აზერბაიჯანის ხელმძღვანელის ავტორობით.
„ჩვენ ყველანი ვხედავთ, თუ რა განსაცდელშია ჩვენი ქვეყანა. ჩვენი დატოვებული ფული ბოლომდე შეიხრა და უპასუხისმგებლოდ გაიფლანგა. ჩვენი შექმნილი სახელმწიფო ინსტიტუტები მორყეულია და იქ დაბრუნდა კორუფცია. კრიმინალი ისევ მძლავრობს. უსაფრთხოების სიტუაცია საქართველოსთვის მკვეთრად გაუარესდა. ასეთი უიმედობა არ ყოფილა ედუარდ შევარდნაძის დროსაც კი“ - ასეთია ქვეყნის პოლიტიკური ორგანიზმის მოკლე კარდიოგრამა, რომლის შესახებაც ექს-ლიდერმა მიხეილ სააკაშვილმა ამ რამდენიმე დღის წინათ თავის მხარდამჭერებისადმი მიმართვაში გამოხატა. სარისკო დაძმობილება უწმინდურ ძალასთან [სომხეთთან!] დიდი დარტყმაა მიხეილ სააკაშვილის საქმიანობის გრანდიოზული მუშაობის შედეგისადმი, რომელმაც [პრეზიდენტობის პერიოდში] თავისი ქვეყანა გამოაცოცხლა და რეგიონის ავადმყოფი სუბიექტისაგან გადატიხრა.
როცა ყოფილი პრეზიდენტი არაორაზროვნად ლაპარაკობს სახელმწიფოებრიობის დარღვევის საფრთხეზე, ესე იგი, მართლაც არსებობს შეშფოთების საფუძველი. ქართველი ლიდერების მიერ გადადგმული ნაბიჯები, რომლებიც კეთილმეზობლობის ლოგიკას ეწინააღმდეგებიან, რომლებიც აზერბაიჯანს ზიანს აყენებენ, სომხეთის მმართველი წრეების გულებს თაფლივით ესმება. გასაგებია, რატომაც: ერევანი ხომ ყოველთვის ეჭვის თვალით უყურებდა თბილისისა და ბაქოს მეგობრობას, მისი სიძულვილის ეპიცენტრს კი მიხეილ სააკაშვილი წარმოადგენდა - მასში სომხები იმ მთავარ ანტიგმირს ხედავდნენ, რომელმაც ბევრი რამ გააკეთა საქართველოს, აზერბაიჯანისა და თურქეთის ერთმანეთთან დაახლოების მიზნით.
აზერბაიჯანული და თურქული ინვესტიციების ნაკადმა მიხეილ სააკაშვილის პრეზიდენტობის დროს ქვეყნის ბედი განსაზღვრა, დღეს კი საქართველოს ხელისუფლებაში მოსული რევიზიონისტები „სასწაულებს ახდენენ“, მათი საქმიანობის გაუგებარი და უცნაური ტრანსფორმაციების მოწმენი ვხდებით. მიხეილ სააკაშვილის შეშფოთებას და დარდს საფუძველი ნამდვილად აქვს. რასაკვირველია, თავის მხრივ, ბაქოსაც აქვს საკუთარი აზრი, რომელსაც სათანადო მანერით გაამჟღავნებს.
